Datum: 02-12-2021
Hartverwarmende hulp door mantelzorg
Annie Bongers, dochter van bewoonster Mevr. Bongers van afdeling Boterbloem twijfelde niet toen zij de oproep van Sint Anna las om de zorg te komen versterken. De zorg staat enorm onder druk door de vele coronabesmettingen onder medewerkers en bewoners.
“Ik vond het een eerlijke oproep, open… zoals het hoort. Mijn overdenking: Ik heb tijd en mijn moeder woont hier.” Annie woont zelf in Friesland, maar haar broers en zussen die wel in omgeving Boxmeer wonen komen dagelijks op bezoek bij hun moeder. “Vroeger kwamen mijn ouders twee weken naar Friesland, dan kon ík ook wat terug doen. Dat gaat inmiddels niet meer, maar op deze manier kan ik ook weer iets terugdoen.” zegt Annie.
Ze vervolgt: “De noodoproep van Sint Anna kwam nu ik net met pensioen ben. Ik heb gebeld en gezegd “ik weet niet wat ik wil, maar ik kan komen helpen. Ik heb alleen wel huisvesting nodig, maar een zolderkamertje volstaat al voor mij.” Ik had nog geen idee wat ik kon doen en voor hoelang, alles lag open. Ik werd al snel teruggebeld, er was een slaapplek geregeld… “wanneer kun je beginnen?!” zeiden ze, het bleek wel hoe ontzettend blij ze zijn met ondersteuning.”
Aangekomen bij Sint Anna kreeg ze geen zolderkamer, maar een leegstaande kamer op een afdeling. “Er stond zelfs een bloemetje voor me klaar, het was netjes ingericht, zelfs met TV, opgemaakt bed, handdoeken. Ze hadden dit allemaal geregeld, al wist niemand hoe lang ik zou blijven en hoe het zou gaan. Ik voelde me echt zo welkom en gewenst.”
De volgende dag startte Annie op de afdeling waar ook haar moeder woont. Daar werkte ze de eerste twee dagen samen met iemand om de afdeling te leren kennen. “Mijn aandachtspunt was mijn moeder; die verzorg ik iedere dag. En daarnaast nog enkele andere bewoners die ik goed ken. Nu verzorg ik 4-5 mensen op een ochtend. Dat voelt heel goed.”
Wat ze het mooiste vindt van haar ‘werk’ nu bij Sint Anna? “Het is mooi om te zien hoe mijn moeder woont, eens te kunnen kijken achter de schermen van het leven van mijn moeder; dag en nacht. Wie zorgen er voor mijn moeder? Wie wonen er nog meer bij haar? Ik heb zo veel respect voor de medewerkers, maar ook voor de zorg en aandacht die bewoners voor elkaar hebben.”
Haar start was hectisch. “Toen ik kwam was iedereen helemaal ingepakt in de persoonlijke beschermingsmiddelen. Dat kostte steeds veel tijd, mensen verstaan je ook minder goed. Ik voelde onrust bij medewerkers, maar ook bij bewoners. Het ritme was eruit. Bewoners reageerden verward en onwennig. Je merkte dat de routine er even niet meer was voor iedereen.” Toen de codering van de afdeling weer minder ernstig werd en dus de beschermende pakken uit mochten, merkte Annie meteen de opluchting. “Medische mondkapjes zijn benauwend, andere mondkapjes gaven letterlijk meer lucht. Bewoners waren er ook klaar mee, werden somber of opstandig… wilden van de afdeling af. Toen zij eenmaal weer naar buiten mochten knapten zij ook weer op, code rood is weer achter de rug.
De coronasituatie komt weer onder controle op deze afdeling, medewerkers hebben de rust weer gevonden. Daarom laat ik mijn moeder na deze week weer met een gerust hart achter en vertrek ik, na twee weken bij Sint Anna gewoond te hebben, weer naar het noorden van het land.