"Hier wordt er echt naar je geluisterd"
Na 28 jaar bij een groot farmaceutisch bedrijf maakte Mimi (59) een radicale carrièreswitch. Ze ruilde haar kantoorbaan en leidinggevende functie in voor een opleiding tot helpende plus bij Sint Anna. “Ik wilde weer met plezier naar mijn werk. Iets doen wat er écht toe doet.”
Van MSD naar het verpleeghuis
Mimi werkte jarenlang als manager bij MSD. Een verantwoordelijke baan met een goed salaris en veel middelen. Toch voelde het al een tijdje niet meer goed. “Het werk paste niet meer bij mij, en ik niet meer bij het werk,” zegt ze. “Ik zag een reorganisatie aankomen en twijfelde lang: wil ik die zwaardere functie wel? Het antwoord was nee. Ik wilde naar de zorg.”
Een radicale beslissing, maar niet uit het niets. Mimi deed al vrijwilligerswerk in een hospice. “Dat vond ik zó mooi, nuttig én leuk. Mensen denken vaak dat het zwaar is, maar we lachen veel. Daar heb ik ook veel met de thuiszorg gepraat, die gesprekken zijn eigenlijk het begin van deze verandering geweest.”
Lol met bewoners
De overstap betekende ook afscheid nemen van het hoge tempo, de formele rapportages en de strakke structuren van het bedrijfsleven. “Mensen klagen hier soms over rapporteren en alles waar we aan moeten voldoen, maar geloof me: op mijn oude werk moest nog veel meer! Daar waren de inspecties pas echt streng.”
Wat ze ervoor terugkreeg? Echte verbinding. “Ik geniet van de kleine dingen: iemand douchen, even naar het toilet helpen, even een hart onder de riem steken bij verdriet, een grapje maken. Vervolgens zegt ze lachend: “En de kleine woongroepen zijn fijn, dan kan ik als we samen zingen gewoon vals zingen!”
Leren, lachen en loslaten
Mimi begon in augustus met haar BBL-opleiding tot helpende plus. Na bijna dertig jaar niet in de schoolbanken te hebben gezeten, was dat even wennen. “Toch is het leuk om weer klasgenoten te hebben. En leren door te doen past goed bij mij.”
Wat haar verraste in de zorg? “Dat het zo goed geregeld is. Er zijn zo veel hulpmiddelen beschikbaar. Vooraf zag ze wel wat op tegen werkzaamheden zoals het verwisselen van inco’s of een kunstgebit uitnemen, maar ook die bleken na wat gewenning helemaal niet zo spannend. “Als je er niet in zit denk je: getver. Maar nu? Geen enkel probleem meer.”
De mooiste momenten zijn stil
Wat Mimi het meeste energie geeft, zijn de momenten waarop bewoners echt genieten. “Soms, tijdens het eten, is het ineens stil. Iedereen zit lekker te eten, dat is zo'n mooi moment. Of als we na het avondeten een spelletje doen, daar word ik blij van. Ook als iemand daar alleen al bij gaat zitten om te kijken.”
Een ander bijzonder moment beleefde ze met een bewoonster met vergevorderde dementie. “Ze praat veel, maar we verstaan haar vaak niet. Op een dag pakte ik haar hand vast en zei: ‘Wat heb je koude handen.’ Ze zei: ‘Nee, jij hebt warme handen.’ En ik: ‘Nee, jij hebt koude handen.’ En zij weer: ‘Nee, jij!’ Toen antwoorde ze ineens heel duidelijk verstaanbaar: ‘We agree that we disagree... Goodbye, auf wiedersehen’. We hadden echt even contact, ondanks alles. Dat was zo mooi.”
De eigenwijze types zijn mijn favoriet
Mimi houdt van bewoners met een beetje karakter. De sarcastische types, of de mopperkonten zoals zij ze omschrijft. “Soms zeggen ze: ‘Ik ga echt niet onder de douche!’ En vijf minuten later is het gemopper over en zijn ze blij. Dat is echt leuk.”
We helpen elkaar altijd
Ook in het team voelt ze zich thuis. “Niet alles loopt perfect, maar we helpen elkaar altijd. En als een collega zegt: bel maar als het niet lukt, dan doen ze dat ook echt. Er is oprechte interesse.
Vroeger kon ik moeilijk mijn grenzen aangeven. Nu gaat dat veel beter. Dat vind ik wel echt een voordeel van wat ouder zijn en mijn vorige baan, ik sta hier veel sterker in dan toen ik aan het begin van mijn loopbaan stond. Nog zo’n verschil in inzicht; soms zie ik een collega die iets niet leuk vindt, maar nu snap ik dat dat niet betekent dat je iets niet wil, maar dat je betrokken bent. En dat is dan juist mooi?”
“Ik vind het ook fijn om te zien dat er mantelzorgers zijn die helpen in de woongroep. Ik verwelkom ze altijd, je ziet dat het werkt. Zelfs al zijn ze er alleen maar bij dan heeft het effect op bewoners.”
Van hoofd naar hart
Mimi’s verhaal laat zien hoe waardevol zij-instromers kunnen zijn in de zorg. Ze brengt ervaring, levenservaring en een flinke dosis menselijkheid mee. “Ik hoef geen leidinggevende functie meer. 1-op-1 zorg verlenen vind ik juist fijn. Even dat persoonlijke moment, daar gaat het om.”
En de werkdruk? Die is er. Maar ook het oog voor medewerkers. “Sint Anna voelt echt anders dan andere plekken. Hier staat de bewoner centraal, en handelen we vanuit daar. Er wordt naar je geluisterd. Zo werd er pas een werkdrukmeting gedaan. Dat is voor mij geen formaliteit, maar een signaal dat het serieus genomen wordt.”
Tot slot: een warm welkom voor zij-instromers
“Ik spreek soms oud-collega’s, en die zeggen dan verbaasd: ‘Jij? De zorg?’ Maar als ik vertel wat ik doe, zeggen ze: ‘Ja, eigenlijk past het wel.’ En weet je? Dat klopt ook.”
Mimi werkt nog steeds als vrijwilliger in het hospice, én doet haar opleiding terwijl ze werkt bij Sint Anna. Of ze nu een vroege of late dienst heeft: ze is blij met de vrijheid die haar nieuwe leven haar geeft. “Weekenddienst? Dan ben ik lekker op andere dagen vrij. Dat voelt als een cadeau.”
Voor wie twijfelt over een overstap naar de zorg, heeft ze één boodschap “Denk in mogelijkheden. Je hoeft niet perfect te zijn, als je maar met je hart werkt.”
Wil jij net als Mimi de overstap maken naar de zorg?
Kijk op www.sintanna.nl/vacatures voor meer informatie over werken en leren bij Sint Anna.
Wil jij dit ook?
Ben jij bij onze volgende introductiebijeenkomst als nieuwe collega? Bekijk onze mogelijkheden.